آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم

بي تو اي آرام جان يا ساختم يا سوختم

اي رشك ماه و مشتري

با ما و پنهان چون پري

خوش خوش كشانم مي بري

آخر نگويي تا كجا؟

من غرق گناهم

تو عذر گناهي

من كه اسير خيال توام

تشنه جام وصال توام

هنوز ديده به ديدارت آرزومند است

از پي ديدن رخت، همچو صبا فتاده ام

خانه به خانه، در به در

كوچه به كوچه، كو به كو

گر مريد راه عشقي فكر بدنامي مكن

هر روز در آيينه جادويي خورشيد

چون مينگرم

او همه، من

من، همه اويم

ابرو و چشم و خال تو

صيد نموده مرغ دل

سينه كرده‌ام بستر تا بر آن بياسايي

حديث عشق چه حاجت كه بر زبان آريم

به آب ديده خونين نوشته صورت حال

بر در و ديوار قلبم نوشتم:

ورود ممنوع

عشق آمد و گفت: بيسوادم

دو چشم مست میگونت

ببرد آرام هشیاران

به زیر زلف دوتا چون گذر کنی بینی

که از یمین و یسارت چه بیقرارانند

من اختیار خود را تسلیم عشق کردم

سحر به بوی نسیمت به مژده جان سپرم

اگر امان دهد امشب فراق تا سحرم

چو بگذری قدمی بر دو چشم من بگذار

قیاس کن که منم از شمار خاک درم

اگر مستم، من از عشق تو مستم

بیا بنشین که دل بردی ز دستم

دلم شکستی و رفتی، خلاف عهد مودت

به احتیاط رو اکنون، که آبگینه شکستی

 

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق

اما نه چنین زار که این بار افتاد

آبی که از این دیده برون می ریزد

خون است بیا ببین که چون می ریزد

پیداست که خون من چه برداشت کند

دل می خورد و دیده برون می ریزد

در عشق تو ام نصیحت و پند چه سود

زهراب چشیده ام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند بر پاش نهید

دیوانه دل است، پای در بند چه سود

در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است

هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است

از درد تو هیچ روی درمانم نیست

درمان که کند مرا که دردم هیچ است