آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم

بي تو اي آرام جان يا ساختم يا سوختم

اي رشك ماه و مشتري

با ما و پنهان چون پري

خوش خوش كشانم مي بري

آخر نگويي تا كجا؟

من غرق گناهم

تو عذر گناهي

من كه اسير خيال توام

تشنه جام وصال توام

هنوز ديده به ديدارت آرزومند است

از پي ديدن رخت، همچو صبا فتاده ام

خانه به خانه، در به در

كوچه به كوچه، كو به كو

گر مريد راه عشقي فكر بدنامي مكن

هر روز در آيينه جادويي خورشيد

چون مينگرم

او همه، من

من، همه اويم

ابرو و چشم و خال تو

صيد نموده مرغ دل

سينه كرده‌ام بستر تا بر آن بياسايي